Vroeger was er altijd iemand bij ons thuis die heel erg bang was voor onweer en dat was oos mam. En vooral als het 's nachts onweerde was dat heel duidelijk merkbaar. Dan werden we allemaal uit bed getrommeld en verzocht naar beneden te komen om ons in de huiskamer te verzamelen. Haar redenering was: mocht de bliksem inslaan, dan had ze haar kroost dicht bij zich in de buurt en dat gaf haar een veiliger gevoel. De kaarsen werden dan voor de dag gehaald en aangestoken, voor het geval dat het licht uit mocht uitvallen. Het liefste zou ze met ons de kelder in gedoken zijn (dat was volgens haar een nog veiliger plek), maar daar konden we haar dan nog net van tegenhouden. En als we dan zo bij elkaar zaten, vertelde pap altijd heel spannende oorlogsverhalen. Een beetje akelig vonden we dat wel, maar och, we wisten dat het over de verleden tijd ging. Soms vroegen we hem er zelfs om. Ook werd de rozenkrans tevoorschijn gehaald en baden we het rozenhoedje, het zou misschien een beetje kunnen helpen dat het onweer snel over ging, al was het dan alleen al voor mam.Toch is die grote onweerangst van mam niet echt door haar kinderen overgenomen. Moet wel toegeven, dat ik onweer niet echt plezierig vind en blij ben als het voorbij is. Zou die onweerangst er toch ergens in me zijn opgeslagen?Toen pap, mam en de 5 kleinsten ergens in het Brabantse land op de camping lagen, deed zich in Roggel een hevig onweer voor. Precies, zoals mam ons geleerd had, gingen wij, de thuisblijvers met nog een paar logeetjes, het hele ritueel van mam nadoen.De verzameling rondom de tafel. De kaarsen werden aangestoken en ook de verhalen die we kenden, ontbraken niet. Ook hadden we nog een extra voorzorgmaatregel getroffen, namelijk de hoofdriedel in de meterkast omgezet. Dat bleek achteraf geen goed idee te zijn. Want wat is gebeurd? Het huis dat op de vlaken lag, kreeg toen nog meer aantrekkingskracht voor de bliksem. Plotsklaps bliksemde en donderde het tegelijk, het was secondewerk. We zagen een grote vuurbol in de kamer en meteen erna een groot gat in de muur. De kamerlamp hing zowat op de eettafel en de stopcontacten waren van de muur gerukt. Daar zaten we met ons goed gedrag. Bang en ook niet bang. Mam, pap en de rest van de kinderen niet thuis en dan slaat de bliksem in. We hebben het hun niet meteen laten weten anders was hun vakantie natuurlijk bedorven.Mam is die onweerangst haar hele leven niet kwijtgeraakt. Zelfs in het verzorgingshuis, waar ze toch helemaal veilig en wel woonden, zat de schrik er nog steeds in en had ze niets liever dat iemand bij haar in de buurt bleef. Riny
